Ben bugün bu ülkeden vazgeçtim.
Dersini çalışmaya gitmişsin, bu ülke için bir şeyler yapmak istiyorsun, üstünde kimseye iyi hal indirimi verdirmene sebep olacak (!) bir kıyafet yok, sakin sakin eve dönüyorsun ama sırf yoldan bir kız geçti diye, saç da tahrik edici olabilir gerçi hayatlarında hiç kadın görmemişler çünkü, ne oldukları belli olmayan bir erkek sürüsü peşine takılabiliyor senin. Üstelik ders çalışmana da gerek yoktu ya birkaç kız arkadaşınla buluştun dolaşıyorsun diyelim durum yine değişmeyecek.
Eskiden sessizce takip ederlerdi, şimdi çekinmek de yok bağıra çağıra takip ediyorlar seni, çünkü alacakları bir ceza yok korktukları hiçbir şey yok bu yüzden diğer insanlar bunu görebilir sonuçta sen dışardaysan her şey gelebilir başına.
Bir sorun olduğunu fark eden insanlar da balkondan izler mesela sadece.
Korkuyorsun, en yakın kafeye,dükkana girip yardım istemeyi düşünüyorsun ama oradaki erkekler de korkutuyor seni.
Bir şey olmayacak belki sadece rahatsız edecekler uzatmayacaklar diye düşünüyorsun ama BU ÜLKEDE YAŞAYAN BİR KADINSIN kimsenin senin yanında olmayacağını çok çok iyi biliyorsun.
Hak etmiyoruz ya biz böyle yaşamayı, hiç birimiz hak etmiyoruz. Bizim için açılmış parklarda, sokaklarda özgürce, başıma bir şey gelecek mi diye korkmadan dolaşamıyoruz ya biz. Gece geç saatte ne otobüsler güvenli ne de bekçilerin devriye dolaştığı sokaklar. Kendi evimizde bile eğer bekar bir kadın olarak yaşıyorsak mimliyiz, güvende değiliz.
Ben bugün, bir kadın olarak, bu ülkeden vazgeçtim.
Bizi öksüz bıraktıkları için
Caydırıcı cezaları olmadığı, sapıkları teşvik ettikleri için,
Aynı şeyleri diğer kız kardeşlerim, ablalarım da yaşadığı, yaşayacağı için,
Ne konuştuğunu bilmediğimiz, ülkemizde oldukları bile kayıtlı olmayan insanlarla aynı apartmanlarda yaşadığımız için,
Kendi insanımıza bile güvenimiz kalmadığı için,
Özgür doğmuş ama özgürce yaşayamadığımız için,
Bizim umutlarımızı söndürdükleri, geleceğimizi çaldıkları için.
Yarın seçim var, daha bir sürü seçim olacak.
Keşke bir kez de onlar bizim için bir seçim yapsaydı.
Biz yarın unuturuz bunları, geçer. Yavaş yavaş alışıyoruz çünkü.
Ama umutlarımız geri gelmeyecek, aklımızda sadece ‘boş ver bu ülkede bunlar olmaz, değmez’ düşünceleri kalacak.
Öyle çok şey söylemek istiyorum ki, biliyorum yine bir şekilde sesimiz kısılır. Ne yardım isteyebiliriz ne de karşıdakiler bize yardım edebilir.
Ne diyeyim, çok yazık.
·
1 artı 1'leme
·2.061 görüntüleme
Bazı hislerimi karşılayacak sözcükleri bulmak çok zor geliyor artık. Tek söyleyebileceğim bir kadın olarak varolduğum için kendimi çok şanssız hissetmem, maalesef...
Gerçekten söyleyecek sözümüz çok ama kime söyleyeceğiz ki? Bizi yine bizden başka kimse anlamayacak.
İyi bir manifesto!
Yaşasın Erdoğan 💡💡💡
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.