Hiçbir vakit seni, uykunun en derin düzlüğünde seyredemediğim için ne kadar kırgınım sana bir bilsen. Sahi, uykun gözlerinden hızla, fakat telaşsız bir şekilde tüm vücuduna aktığında ve dalga dalga herbir kıyını aydınlattığında, seni izlemeyi gerçekten ister miydim diye soruyorum kendime sıkça son zamanlarımda. Hatta dürüst olmak gerekirse bilmiyorum da.Ya da darmadağın mantığımla bilemiyorum aslında.Yalnız sevilen kişeye karşı duyumsanan karşı konulmaz merakımla düşünüyorum seni ve seninle ilgili her şeyi günler, geceler boyunca. Ve tüm ağırlığıyla bu bilinmezliği yüreğimde duyumsayarak, cevaplanması artık mümkün olmayan sorumla beni bıraktığın o keskin köşemde hüzünle bekliyorum. İki çıkmaz sokağımın tam da ortasında...Daha önce sana hiç sormadığım, soramadığım amansız sorularımla hem de. Bir kez olsun, belki yalnız bir kez olsun mahmur kanatlarını kırıp uykunun, incitmekten çekinmeseydim seni ya da daha çok incitmenden çekinmeseydim beni bilebilir miydim, bilmiyorum diyorum?.. Çekingen bir fısıltıyla, parçalanmaz ıssızlığına akşamlarımın. Ah bilsen ne çok tükendim ve ne çok bittim.Üstüm parça parça artık, unuttuğum sesin dolu hatıralarınla ıslanmış halde gözlerimden düşen acıyla. Şimdi yalnız senin olmadığın soğuk ve karanlık anlamsızlığımı çağrıştıran odalarda hâlâ daha parmaklarımın ucunda yürüyorum usulca.Beni bıraktığın köşemden çıkıp, hatıranın acı kokusu sinen odalarına sığındığım zamanlarımda...
Ruhunu incitmekten ya da beni incitmenden korkarak, çocukça...
·
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.