552 syf.
·
Puan vermedi
·
Beğendi
·
21 saatte okudu
·
7 artı 1'leme
·219 görüntüleme
Bana neden gülmedin Bronz? Gülüşünü ona sakladığın için mi?
Benim annem vardı; ama annemin bir kızı yoktu.
Bir de...
Beni neden sevmedin.
Hayır, sil.
Beni neden görmedin?
Hayır, sil.
Bana neden gülmedin?
Hayır, sil.
Sesin çok güzel.Sırf duymak için bazen bilerek seni delirtecek şeyler yapıyorum.
"Bilmiyorsun. Ne yaşadığımı bilmiyorsun."
"Geçti bak," dedim.
"Geçmedi," dedi.
"Geçiyor, Viran," dedim.
"Yemin ederim geçmiyor, His," dedi.
O gün His olmamıştım.Hiç olmuştum.Hiç'tim artık.
Ve onu ilk kez gülümserken gördüm.
Gülüşü... Nasıl desem, çok güzeldi.İki tarafında da çukur oluşmuştu.Gülüşü güzeldi ama bana değildi.Kurşunu aratmayan bir gülüşü vardı.O kurşunlar yüreğime teker teker saplanırken dikiş tutmayacak şekilde kanamaya başladım.Hedefini şaşırmış kurşunlardı.Gülüşüyle öldürmek istiyordu sanki.Tamamdı, bu kadar yaşadığım yeterdi.Artık gönül rahatlığıyla ölebilirdim.
Hem de gülüşüne.
Onun gülüşü bir orduydu ve ben karşısında silahsızdım.Beni tekrar tekrar çekip vurduğunun farkında değildi.Yenik düştüğüm tek savaştı.
Yanımda hiç gülmemişti.Kim bilir beni seven bir sen, nasıl gülümserdi? Hiç tatmayacağım bir şeydi.Zihnime hayali bile düşmüyordu.Hayal edemediğim tek şeydi.
Zihnimde bir şarkı belirdi. Sen ona âşıksın. Bronz gülümsemeye devam etti. Sen ona âşıksın, öyle güzel gülme, yeter.
"Böyle güzel bir gülüş herkesin olamaz," dedi Eva.
Herkesin olamazdı, evet.Herkese de gülmezdi.
Bana hiç gülmedi, Eva.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.