Dümdüz yürümeye devam ettim. Nereye gittiğim önemli değildi. Umschlagpaltz geride kalmıştı, içinde ailemin bulunduğu tren de. Artık trenin sesini duyamıyordum; kenti birkaç kilometre geride bırakmıştı bile. Ama tren uzaklaşırken ben treni içimde hissediyordum. Kaldırımda attığım her adımla birlikte daha da yalnızlaşıyordum. Bugüne kadar hayatımı oluşturmuş olan her şeyden kopmakta olduğumun farkındaydım. Beni neyin beklediğini bilmiyordum ama iyi şeylerin beklemediğini biliyordum.
·
45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.