Bu okula yalnız olmayı hayatımın merkezine alarak gelmiştim. Sevginin ve sevilmenin insanı zayıf düşürdüğüne dair güçlü bir inancım vardı. Çünkü sevgi, hangi türde olursa olsun, bana hiçbir zaman acıdan öte bir şey geturinemişti. Ancak Drystan, bu fikrimi yavaş yavaş yıkmıştı. Bana sevmenin zayıflık olmadığını, beni daha güçlü göstermişti. Yutkundum, evlenme teklifini kabul edersem, şu ana kadar kaldırdığım birçok kalkanımı parçalayacağımı biliyordum. Yıllardır kendime tembihlediğim onlarca sözü, yüzlerce gerçeği ve binlerce ihtimali silip atacaktım. Ancak hiç kimse bana Drystan gibi hissettirmemiş, aile hissi yaşatmamıştı. Kimse bana annemin ve ağabeyimin sevgisini bu kadar hatırlatmamıştı. İyileştirici bir sevgiydi onunki. Zayıf düşüren değil, güçlü kılan türden bir sevgi.
Gölge Prens'in gözlerinde umut görüyordum. Koşulsuz sevgi, bir yuva hissi. Her şeyin yoluna gireceğine ikna eden umut dolu bakışların hemen ardında gördüğüm şey güvendi aynı zamanda.
Sayfa 413Kitabı okudu
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.