Ruh Günlükleri...
Bir akşam üzeri, tarihlerden ayın bilmem kaçıydı. Gece oturaklı siyahını henüz gökkubbeye tam boyamamış, günü geceye çevirmeye hazırlanan alaca mavisiyle semada yerini alıyordu. Kış soğuğunu yalancı çıkaran serin bir hava tenime değiyor üşür gibi yapıyordum. İçim titriyordu ama üşümüyordum. İçimdeki öfke ateşinin kozu gittikçe harlanıyor yakmıyor
·
216 görüntüleme
Kadın hiç olmadığı kadar kararlıydı bu defa. Adama maskelediği ikinci yüzünü göstermek istemiyordu.
Kaleminize sağlık...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.