TUTUNMADAN DÜŞENLER
İnsanlar beynimi uyuşturuyor,
Her gün ola bir saçmalık.
Her yerden sıçrayan bir avare,
Başka konuşacak bir şey yok.
Ömrümden çalıyorlar,
Herkese aynadan bakıyorlar.
Her gün bir ölümü unutuyorlar,
Bilmedikleri bir şey varsa aslında o yoktur.
İnsanlar boşa yaşıyorlar,
Azrail olsa kabul etmez.
Hangi dinden, inanıştandır kimse bilmez,
İnsanlar yalana çok güzel yaşıyor.
Bu kadar aptalken fakirden zengine,
İnsanlar nasıl parayı buluyorlar.
Hak mı yok helal kavramı mı kalmadı?
Herkes birbirinin arkasından iş çevirmenin derdinde.
Şeytan tövbe çekmiş yorulmuş artık,
İnsanlığa lanet etmek sırası onda.
Utanmasa Allah'tan özür dileyecek şuanda,
İnsanlar gerçeklik algısını kaybetmiş.
Her gün bir şey oluyor beynim uyuşuyor,
Artık bedenimi kaldıramıyorum yerli yerinden.
Ruhumda sövdü sövecek efendi olur,
Efendi olabilecek takatim kalmadı.
Şimdi bu satırları dökerken şuan,
Boş beleş biri bakan o an.
Sanki dersin ne anlar yazdıklarımdan,
Gider herhalde birine yetiştirir.
O kadar yağmurda yağdı zamanında,
Temizlenemedi bu kadar safsata.
Ağzıyla suratıyla oynamayan,
Divane orta yaşlı kalmadı şuanda.
Hep yazmasam öldürürdüm birilerini,
Kan sıçrardı yazının üzerine olmazdı.
Bu lanet İstanbul'da insanlar neden bu kadar saçmalığa sarıldı?
Bunca senedir çözemedim daha da kurcalamadım.
Pislik doluyor saç tellerime,
Uyuşuyor aklım insanlığın her deminde.
Bu kadar pis bir şehir,
Bu kadar sersefil.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
·
68 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.