Bana bakanlar ne gösterirlerse onu gösteririm. Güzel bir kadına bahtım elbet ben. Elbet bir yiğit bakarsa bahttır gördüğü benden içeri. Güzelliğin şafağına güzelim.
Ama çirkine her zaman çirkin değilim.
Eğer kalbi karanlık ve cilâsız ve paslı bir adam, aldanıp da sûretindeki karanlığa, varamazsa kendi kalbindeki aydınlığa, yani ki kendini çirkin sanırsa. Ona bahtsızlığım elbet, çirkine o zaman çirkinim.
Ama kalbe giden bir yol vardır derûnumda. İşte asıl o zaman aynayım ve bahtım ben. Marifet o yolu bilmekre. Sûrete sûret, asıla asıl diyebilmekte.
Demek ki sûretâ çirkin olur ya, ama kalbi benim sathım kadar cilâlı, lekesiz ve temiz ve tertemiz bir adam baktığı zaman bana, kendi kalbinin tam ortasındaki noktada bütün çirkinliklerin hükümsüz kaldığını, dahası çirkin diye bir şey olmadığını, sûreti aştığını,
bütün sırrın manada saklandığını, fark ederse.
İşte ona bahtların da üstünde bahtım ben.
Sayfa 54Kitabı okudu
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.