Yeni hayatım, yeni yolum, yeni kendimle kaç yıl geçti…
Yıllar önce bu zamanlar kendi elimden tutup,
Hadi kalk diyoruz bu hayattan dediğimde başlamıştı bu yolum…
Bu yola çıktığımda ummuyordum ama şimdi görüyorum ki;
‘Allahım tut beni tutunamıyorum’ diye ağlaya ağlaya geçen günlerden,
‘Rabbim sen ne büyüksün, kimselere muhtaç etmedin, elime-ayağıma güç verdin’ diye kanatlandığım günlere geldim…
Kendime bir iyilik yapacağım demiştim;
‘Seve seve fedakarlık ettiğim ne varsa, savaşa savaşa geri alacağım,
Gözümün ışığından tutun yaşama sevincime kadar…’ aldım…
İnsana meğer en çok kendi lazımmış…
Kaybettiğim hiçbirşey için tasalanmıyorum;
Fakat tüm bu olanın içinde en büyük üzüntüm bu kadar geç kendimi bulmam ve kendimi sevebilmeyi öğrenmem oldu…
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.