Sevim!
Son konuşmamızda yalan söyledim sana. Tüm kendimi inandırma çabalarıma rağmen pişman değilim seni tanıdığıma. Senin gözünden kendimi görmek isterdim. İleride bana benzemeyeceğin kesin. Ve hayatla daha sıkı doğrudan bir bağ kurabilen hırçın, yırtıcı, mutlu ve umutlu biri olacağın da...ki böyle olacağı için bir yandan acırken bir yandan da seviniyorum senin adına. Hayat böyle...
Bizi birbirimizle buluşturan bu rastlantı bile ne akıl almaz bir bilmece...Bu düşüncemin başlangıcında bile bizi saran his “yaşananların hiçbir kıymeti yok” denemeyeceğidir. Evet, yaşananlar...konuşulanlar...duygular...belki de evrenin karanlık bir dehlizindeki kusursuz bir bilince yansıyor...Ama görünen şu ki “gerçek” sıkıcı olduğu kadar acımasız da... Her insan gibi sen de göreceksin bunu! Zaman geçip gidecek ve kendi içine batmış bin bir aksiliğin yaşandığı bu coğrafyada hayatta kalırsan, yine de sararıp, kuruyup gideceksin sonunda. Bakmışsın ki ortalarına gelmişsin hayatın ve içindeki çölden başka hiçbir kazancın olmamış, ellerin bomboş... (NBC- Kuru Otlar Üstüne)