Korkunun gölgesinde yeşeren umudun, aşkın ve akıp giden zamanın izini süren bir kitapla selamlıyorum sizi.
Bu öyle bir hikaye ki kahramanları hayatın içinden… “Kusurlu” addedilen var oluşlarıyla zorlu hayat mücadelesinin içinde devinirken bazen devleşen bazen yitip giden…
“Kusur görenindir” sözünü mihenk ederek asıl kusurun, sahibinde değil, onu görene ait olduğunu teslim etmiş yazar masalsı bir üslupla.
Kişi kendine benzemeyeni ne de çabuk öteler, öyle değil mi?
Hele ki bedensel görüntüsü benzeş değilse.
Farklılıkları yüzünden sergilenen bir sirk ucubesi dahi olabilirsiniz, şayet ötekiyseniz.
Hele ki gönlünüzü kaptırdıysanız, heyhat!
Yer ile gök arasındaki mavi uçurum kadar geniş mesafeler vardır sevdiğiniz ile aranızda.
Birinin kanatları yoktur ki göğe çıksın, diğerinin gönlü yoktur ki yere insin.
Karanlıkta parlayan binlerce yıldızdan biri olmak istiyorsa hele, işiniz çok da zor.
Sevilen öylesi kör ki sevenin ıssız gözlerine yaktığı imdat ateşinin dumanından bihaber.
Kör olduğu kadar sağır da üstelik, diğerinin gözleriyle kurduğu cümleleri işitmiyor bile.
Üstüne üstlük dilsiz de… Bir çift kelamı çok görür sevenine.
Biri ölesiye korkuyor bu diğerinden.
Benliğinden değil, bedeninden korkuyor.
Korkmalı mı, gerçekten?
“Korkmamalı! İnsan korktuğunu sevemez ki,” diyen yazarın cümlelerine atıf yaparak yazmaya çalıştım naçizane.
Yazmak kolay olandı, zor olansa yaşamak.
İyisi mi, kendiniz okuyun ve yaşayın bu masalsı satırları.
Unutulmuş Zamanların Hikayesi
·
95 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.