Neden, doktor, yaşadığımız çelişkileri ille de hep annemize babamıza, onların tutumlarına, karakterlerine bağlarsınız, hiç anlamam.
Bu hataya ben de düştüm. Onları hayatın duvarlarına her çarpışımda, takıldığım her engelde suçladım. Böylesi kolayıma geliyordu çünkü... Doktor, biliyorsanız, bize hayatı öğretin. Hayattan kolaylıkla nasıl kaçılacağını, sözüm ona, çok hırpalanmadan nasıl başarılı olunacağını değil...
Ama artık yaşadığım çıkmazlardan, düş kırıklıklarından ötürü onları suçlamayı çoktan bıraktım. Artık, onların da bir annesi babası olduğunu, onların da savunmasız, şaşkın, sevgiye doymayan küçük birer çocuk olduklarını ve belki de hep öyle kaldıklarını düşünüyorum. Hatta bazı geceler, rüyalarımda ellerinden tutup onları parklara, oyun yerlerine, sirklere götürüyorum... Rüyalarımda üzerlerini örtüyorum. Sayıklamalarını dinliyorum. Ve onların sayıklamalarını dinlerken, bunca acının, bunca eziyetin, bunca sırrı bilinmez sevinçlerin ve sürprizlerin, nereden ve nasıl geldiğine ve bizi bulduğuna şaşıp duruyorum... İlle de bir suçlu aramak gerekiyorsa, herkes suçlu doktor, hepimiz suçluyuz!..
Beni kafasında biçimlendirdiği gibi görmekte inat eden, sevgilim de suçlu...
O da sizin gibi doktor, o da bıkıp usanmadan bana sıfatlar yakıştırıyor!.. Sıra dışı, marazi, iyi kalpli, acı çekmekten korkan, karamsar, çocuksu... Bu sıfatlar derin tuzaklar gibi etrafımı çeviriyor doktor!.. Hiçbir yere hareket edemiyorum. Kalakalıyorum oracıkta. Ben başkalarını düş kırıklığına uğratmaktan çok korkuyorum... Çünkü ben eski kafalı biriyim, doktor! Kendi kaderimi, dünyanın kaderiyle öyle kopmaz bir şekilde birleştirmişim ki, birisini düş kırıklığına uğrattığım zaman bunun dalga dalga yayılacağını, sebep olduğum bu düş kırıklığı yüzünden insanlığın derin bir umutsuzluğa kapılacağını, aşkların, dostlukların, arkadaşlıkların benim yüzümden anlamını yitireceğini, manevi ve moral değerlerin bu yüzden ayaklar altına alınacağını düşünüyorum... Aslında artık çok kimse böyle düşünmüyor, insanların büyük bir çoğunluğu kendi kaderlerini dünyanın kaderinden çoktan ayırmışlar. Öyle ki dünyaya bir şey olsa bile, kendilerine bir şey olmayacağını sanıyorlar...
Sayfa 78Kitabı okudu
·
130 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.