O an da bir annenin yüreğinde kopan fırtınalar bilinmez . Biz , bu hikayeyi anlatmaya yeltenen avlunun kızıl taşlarıyız , bizim için asolan sadece çocuklardır . Anlatmak istediğimiz onlardır . Duvara gömülü olan biz , onların hayatlarına bakarız . Asırlardan beri tanığız . Hikayelerin unutulmuşları hep çocuklardır . Onları küçük koyunlar gibi içeri sokarız, onları koruduğumuzdan daha çok , kendimizden ayır tutarız . Oysa taşlara oyuncak muamelesi yapanlar sadece çocuklardır , bize isim verirler, rengarenk boyarlar ,üzerimizi resimlerle , yazılarla doldururlar , bize ağız , göz , çimenden saç yapıştırırlar , üste üste yığıp ev yaparlar , bizi duda sektirirler ,dizip kale yaparlar ya da tren rayı . Yetişkinler bizi kullanır , çocuklar bizi başka bir şeye dönüştürür . Bu yüzden onlara derinden bağlıyızdır. Bu bir minnet meselesi . Şu sözü de onlara borçluyuzdur: Hep yetişkin , biz zamanlar olduğu çocuğa karşı borçlu olduğunu unutmamalıdır .
Sayfa 12 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
·
95 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.