Geldim..
Karanlık bir girdapta çırpınıp duruyorum. Memleketim, çocukluğum ve en büyük karanlığım.. Son bir nefes alıp dalıyorum. Son kez.. Anılarsız hayran olunan bu şehirde , son kez dalıyorum bu sulara. Çıkacağım ve her şey bitmiş olacak. Belki kötü bir kabustu ve bitti diyeceğim. Gücümün son zerrelerinde, son tutkumu da korkaklıklarıyla karalayanlara inat.. Yine tek başına ve yine güçlüyüm. En güçsüz anımda bile güçlüydüm onlardan ve buydu asıl korkaklıkları. İnmeyen bir baş, pasif de olsa bir direniş... Kabullenmeyeceğimi bilseler de denediler budamayı.. Ama her budanan ağaç gibi daha güçlü , daha sağlam basıyor ayaklarım. Korkunuzu artık daha net hissediyorum. Aynı şehirde , içsel korku çığlıklarınızı duyabiliyorum. Evet , hep korktunuz . Ama bu sefer korkmakta haklısınız. Çünkü kaybedecek bir şeyi kalmayanlar en çok gözlerini karartanlar değiller midir? Korkun ! Memleketimdeyim, sizlerle aynı şehirde. Fısıltılarınızı duyuyorum, pişmanlıklarınızı. Ama acımak için fazla yara aldım. Şimdi gerçekten korkun..
(İkinci Kendimle Konuşmalarım- 06.04.2024)
·
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.