İnsan ya kafasıyla, ya gönlüyle, ya etiyle yaşar. Ya mâzide yaşar, ya istikbâlde yaşar. Mâzi lağım, istikbâl uçurum. Kafam önüme atılan kemikleri yalamaya mahkûm bir sokak iti. Gönül..
Hangi gönül? Ne bekliyorum?
Kardan heykel yapan adam.
Tutunmak istediğim her dal kırılıyor. Ve bir harman beygirinin erzel hayatı.
Etrafımdakiler buhranlarıma tabiat kadar kayıtsız.
• Cemil Meriç,
Jurnal - Cilt 1 - 1955-1965
·
70 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.