Eskiden bizim yaşımızdaki insanlar evlenir, çocuk sahibi olur ve ilişki yaşarlarmış; bugünse otuz yaşında ve hâlâ bekâr, hiç görmediği ev arkadaşlarıyla yaşayan insanlar olduk hepimiz. Klasik evlilik elbette işlevini yerine getirmiyor ve neredeyse her örneği şu ya da bu şekilde hüsranla sonuçlanıyordu ama her şeye rağmen bir teşebbüstü, yaşamın olasılıklarına karşı koyulmuş hazin ve steril bir ipotek değildi. Tek başımıza yaşar, cinsel
münasebetten uzak durur, kişisel sınırlarımızı dikkatle denetleyerek korursak elbette birçok sorundan yakayı kurtarırız ama geride hayatı ama değer yaşamaya kılan neredeyse hiçbir bırakmamış oluruz. Eski birliktelik biçimleri yanlıştı -öyleydiler!- ve eski hataları tekrarlamak istemediğimiz de söylenebilir, istemiyorduk gerçekten de. Ama bizi hapseden duvarları yıktığımızda yerine ne koymayı planlıyorduk? O zorlama heteroseksüel tekeşliliği savunacak değilim ama en azından en bir şeyler yapmanın, hayata göğüs germenin bir yoluydu. Şimdi elimizde ne var? Ne koyabildik yerine? Hiçbir şey.
Sayfa 182 - AliceKitabı okudu
·
36 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.