Tahıllardan mahrum bir şekilde çöllerde yaşayanların bedenleri ve ahlaklarının, ziraata elverişli olan yerlerde bolluk içinde yaşayanlardan daha iyi olduğu görülüyor.
Evet, onların renkleri daha canlı, bedenleri daha iri, şekilleri daha mükemmel ve güzel, ahlakları aşırılıklardan uzak ve ilimleri anlayıp kavrama noktasında akılları daha parlak ve keskindir.
Bu, bütün kavimler için gözlemsel tecrübenin şahitlik ettiği bir durumdur.
Çünkü çok fazla ve karışık gıda almak, vücutta kötü kokulara ve atıklara neden olur.
Bunun sonucunda vücut dengesiz olarak gelişir ve şişmanlıktan dolayı renk perişan ve şekil görünür.
Bu gıdaların beyne gitmesiyle aklın ve düşüncenin üzeri örtülür ve bunun sonucunda anlayışsız, gaflet ve genel olarak bütün iyi hallerden sapma baş gösterir.
Bu durum hayvanların karşılaştırılmasıyla da anlaşılabilir.
Çöllerde bir kurak yerlerde yaşayan hayvanlar derilerinin parlaklığı şekillerinin güzelliği uzuvlarının orantılılığı ve anlayışlarının keskinliği ile diğerlerinden çok farklıdır.
Oysa ceylan keçinin, zürafa devenin, yaban eşeği ise sığırın kardeşidir. Ancak aralarında çok fark vardır.
İnsanlar içinde aynı şey geçerlidir. Her türlü meyve, sebze ve ürünün bulunduğu verimli yerlerde bolluk içinde yaşayan insanların genelde kıt anlayışlı ve kaba cisimli kişiler olduklarını görüyoruz.
Şehirde yaşayıp ölçü yiyenler, kırsalda yaşayıp ölçüsüz yiyenlerden daha zariftir.
Diğer taraftan bedevilerden ve şehirlilerden lüks ve bolluk içinde yaşayanlar, kıtlık ve açlıkla karşı karşıya kaldıklarında, başkalarına göre daha çabuk ölürler.
Dolayısıyla açlıktan ölenleri, açlık değil, daha önce alışkın oldukları tokluk öldürmektedir.
Bil ki, güç yetirilebiliyorsa açlık veya az yemek vücut için her açıdan, çok yemekten daha sağlıklıdır.
Sayfa 125 - Marmara Belediyeler Birliği Kültür Yayınları, 1. CiltKitabı okuyor
·
190 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.