Atları severim, atlar güzel hayvanlar. Çocukken ata binerdim, dedemin bir atı vardı. Güçlü, hızlı ve bir o kadar duyguluydu. Doğası gereği konuşamazdı ama gözlerinden anlardım ben neler hissettiğini. Onunla olmak, içimdeki sevgiyi beslerdi. Ona binmek benim için büyük bir heyecan olurdu. Her zaman uysal değildi fakat ben severdim onu. Bir gün yine hırçınlaştığı bir vakit, bahçenin içinde, ağacın dalına takıp düşürmüştü beni, daha o zamanlar küçücük bir çocuktum. Allah korumuştu belki de, hiçbir yara almamıştım.
Atları, edebi ve metaforik olarak da seviyorum. Farklı manaları var. Benim en sevdiğim manaları sadakat, güven, özgürlük ve ilerleme.
Bir de ayrıca eski Türklerde zafer ortağı, can yoldaşı olarak görülür, birçoklarına göre ise en değerli varlıkları atlarıdır.