Gönderi

Dimdik ve iyi olabilir ruhum; ne var ki eğilmeden taşıyacak güçte değil yüreğimi, çarpık damarlarımdaki kanı ve içimin bütün acılarını. Ne bir bahçesi var, ne de bir yatağı, Bütün yapabildiği, konmak iskeletime korkudan titreyen kanat darbeleriyle. Ellerimin de yok artık bir işe yarayacağı. Nasıl da büzülmüşler, bak şu hallerine; nemli ve hantal, sıçramaktalar sanki yağmur yemiş küçük kurbağalar gibi. Ve neyim kalmışsa geriye başka, hepsi de yıpranmış, hüzünlü ve yaşlı; neden çekinmekte Tanrı daha bir çöplüğe fırlatmaktan bütün bunları. Yoksa somurtan dudaklarıyla yüzümden dolayı mıdır bana kızması? Oysa gerçekte çoğu zaman hazırdı bu yüz ışıyıp aydınlanmaya; ancak iri köpekler yaklaştı ta yanına. Ve onlar da böylesinden yoksunlardı.
Sayfa 73 - Kavram
·
128 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.