Yine Bir Arife...
Arife günlerinin vazgeçilmezi olan mezar ziyaretinden önce bizi bir araya getiren ikindi namazı için camiye gittim. Herkes uzun zamandır görmediği tanıdık yüzleri arıyor, caminin kapısında tebessümlerle dolu muhabbetler dönüyordu. Bayramın gelişi arifeden belli olur, derler. Sahiden bayramın geldiğini hissetmeye başlamıştım. Ezan vakti yaklaşınca içeri girdim. Gençler her zamanki gibi önler boş olmasına rağmen en arka safa oturmuşlar, ben de yanlarına geçtim. Namaz başlayana kadar tanıdık yüz arayan gözler arasında imamın ramazana veda niteliğindeki konuşmasını dinledim.
Namazdan çıktığımızda sicim gibi bir yağmur başlamıştı. Dedemle birlikte birkaç ihtiyarı mezara götürmek için bizim arabayı aldım. Silecekler çalışmasına rağmen yağmurun şiddeti önümü görmemi çok zorlaştırıyordu. Arabada imamın gelmesini bekledik biraz. Bizim orada önce imamla beraber dua edilir, ardından herkes toprağın altındaki sevdiklerini tek tek dolaşarak dua ederdi. Dedem oturamadı. Çölde su arayan bedeviler gibi can havliyle her sene beraber gittiğimiz mezarların başına gidip duasını etti. Sevdiklerine "ruhumun bir barçası hep sizinle" dercesine vedalaştıktan sonra imamı beklemeden çıktı mezarlıktan. Dedemi eve bıraktıktan sonra tekrar mezarlığa döndüm. Orada biraz daha vakit geçirmek istiyordum. Babam epey ıslanmıştı. Sen arabayı al, dedim. Zaten ıslandım, deyip eve doğru yürümeye başladı. Ben de o gidince durmak istemedim. Evin yolunu tuttum…
(S. Aksoylu)
·
72 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.