İçimizdeki şeytanın ne kadar kölesiyiz acaba? Onun uğruna nelerden vazgeçip neleri hiçe sayabiliriz?
Ömer de içindeki şeytana yenik düşüp hem sevdiğini hem zekâsını hem de o güzelim sevgisini kaybetti. Bile bile sevdiği kadınıda...
En beğendiğim kısımlar; Ömer'in Macide'ye olan hislerini açmasını (çok güzeldi), Macide'nin Ömer'e veda mektubu yazması ve... Ömer'in sevdiği halde sırf Macide'nin iyiliği için ondan vazgeçişini tüm sevgisiyle anlatması (bu kısımdan çok etkilendim, çünkü çok güzel seviyordu). Yine de aklını kullanıp sevdiği kadını hiçe saymamalıydı.
"Ne olurdu? Birbirimize birkaç sene sonra tesadüf etmiş olsaydık! O zaman hayatımız belki bambaşka hal alırdı." Çok güzel olurdu...
Tavsiye ederim. Keyifli okumalar :).