büyüdükçe unufak
Herkesin hayatı kendineymiş.Kiminin çiziği öbürü için bulunmaz nimetmiş.Kime neden ağladığı sorulmazmış.Biri diğerini anlayamayacak şekildeymiş hayatlarımız.Nefes verirken unutmak istediklerimizi de gönderirmişiz bu yüzden herkesin soluk alması da vermesi de farklıymış.Nefesini alırken kimin içine ne umutla ne çektiği bilinmezmiş.Umutla mı çekti o da bilinmezmiş.Sahi yaşamak istiyor mu kendini mi ikna etmeye çalışıyor olduğu nefeste saklıymış.Kiminin korktuğu şey öbürüne umut olabilirmiş.Yaşadıklarımız da yaşayacaklarımız da sadece bizeymiş.Acılar da varmış mutluluklar da ama acılar daha çok unutulmuyomuş sanki.Gelenler gideni aratır derlermiş o hesap.Giden de kalan da birbirinden ayrılamayacaklarmış ama birleşemeyecek kadar da ayrıymışlar.Biri sonrasını bilmiyormuş diğeri öncesini.Sadece diğerleri onları birleştirebiliyormuş ama bunun da onlara acı dışında bir katkısı yokmuş.Unutulmaması gereken şeyler de unutuluyomuş ama kim nerden bilsin unutulmaması gerektiğini.Bir şekilde devam ediyormuş,etmek zorundaymış hayat boşluk hissiyle beraber.Sonra da her birikmişlikte bir pay alıyormuş akıyormuş gözlerden bir tek kelime bile ağır gelerek.Sahi nasıl dünyanın en basit kelimesi dile ağır geliyormuş?
·
43 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.