"Hiç de yorulmadım kızım. Böyle muhabbetli, dolu sofralardan yorulur muyum hiç? Asıl yalnız kaldığımda yoruluyorum. İnsanın ruhu yorulunca eli kolu da kalkmıyor ki."
Nedense sözleri içime dokundu. Gülümseyerek tabağıma dönüp kendimi sohbetten soyutlamak için yemeğime odaklandım. İnsanın ruhu yorulursa eli kolu kalkmıyordu elbet. Geçen yazı odamdan çıkmadan, kimseyle görüşmeden geçirirken ben de kendimi hep yorgun, mutsuz hissetmiştim. Böyle anlarda kalbimdeki kırıklara bir büyüteç tutuluyordu sanki. O kırıklar öyle büyüyor, öyle batıyordu ki insan hiç azalmayacağını, bitmeyeceğini düşünüyordu.
Sayfa 90 - Ren KitapKitabı okudu
·
104 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.