Bazen bir nesneye birine takılıyorum saatlerce, günlerce çıkamıyorum ve aralanmıyor hiç bir kapı, biz itmedikçe. Duvara saatlerce baksanda ne anlam yitiriyor ne anlamlaşıyor. Yetemiyorum zamana, aileme, dostlarıma ,çevreme ve en kötüsüde kendime. Atabilsem içimdeki bu kendime olan nefreti belki bahar gelir zemheri biter cemre düşerdi gönül topraklarıma. Susmak, susa bilmek ne güzeldi bu günlerde kimsesizce …