Bir zamanlar dünyadan bi haber yaşardım. Kumlu parkta tozun toprağın içinde oynardık. Dertsiz tasasız... Sanki ne kadar toz olursam o kadar mutlu olurdum. Okula giderdim. Daha çocuk yaşımda zannederdim ki dünyanın bütün yükü benim omuzlarımda. Büyümek isterdim çoğu zaman. Kimi zaman tatillerde gördüğüm abimle takılmak için, kimi zaman tek başıma uzaklara gidebilmek için kimi zaman da meslek sahibi insanlara özenip sürekli değiştirdiğim mesleğe sahip olabilmek için. Öyle bir tezat ki insan büyüdükçe sahip olduğu şeylerin, büyüdükçe kaybettiği şeyleri yenemediğini anlıyor. Elbetteki büyümekle gelen bir sürü güzel şey var ama... Belki de tek bir şey dengeliyor veya terazinin diğer kefesini diğerine oldukça yaklaştırıyor olsa gerek: küçüklüğün o dertsiz tasasız, herşeyden bî haberliği. Şimdilerde büyüdüm. Üniversiteli oldum.
·
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.