13.04.24•02:32
Ben bazı şeyleri aşamadım. Kabullenemedim. Anlaşılamamanın ayyukası varsa çıktı benden.Düşüncelerimin açılarını bir türlü mantığıma yönlendiremedim. Ne felsefe ne de partizanca bir güç,hiçbiri çevikleştirmedi beni kararsızlıklarım kadar. Yaralanınca hatta darbe alınca daha iyi hissettim derinden. Yalnızsın işte hangi cümleye oturtursan oturt. Hangi dile çevirirsen çevir yalnızsın. Kendine de bir tercüman lazım. Anlıyor musun kederinden? Var olmak kederinden anlıyor musun? Tepkilerin neden meşrebinden ırak bir virane? Bunlar asılsız. Nerenin bağısın sen? Hangi dilden anlıyorsun?Bunlar da asılsız . Çok araştırdım görmeye çalıştım. Bazı satırlara ve diyaloglara denk geldim. Yeri geldi beni çok iyi anlattıkları için yalnız olmadığımı hissettim yeri geldi kafam çok dalgındı unuttum.Ben bazı şeyler için çok suçladım kendimi sonra o bazı şeyler geldi boğazladı beni. Çok düşünmemek lazımmış. Bunun yanısıra sevmemek ya da bunu belli etmemek. İyi duygular dışında bana kalan tüm tecrübelerin tadına güzel baktım. Ona da pozitif yaklaşmaya çalıştım çünkü başında süslü gördüğün kolye bile boğazlıyor seni.Temelli bir yalnızlık temasına dönüyor yoksa bu acı duygu. Özetle şöyle ; çöldesin ayaklarının altı yanıyor ve giydiğin terlik o sıcağın acısını az da olsa alıyor. Yanısıra başka bir zamanda aynı terlikle sana vurulduğunda canını yakıyor. Nesne aynı nesne ve hepimiz biliyoruz ki mesele terlik değil.Fakat şiddeti senin zaafının estiği yerden geliyor.
·
112 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.