Az önce eski yazdıklarımla karşılaştım ve duygularım beni tekrar ele geçirmeye çalıştı. İnsanların içindeki kırgın benliklerine çözüm aramaktan kendi içimdeki kırılgan/kırgın çocuğu nasıl sarmalayacağımı şaşırdım. Öyle bir yarası var ki ruhunda, sadece ordan akıyor kan. En savunmasız kısım belki de o ve bunu kimseye göstermemeye çalıştı. Günlük doldurmuşum, günü-ayına ve defter 4 yıllık ama maksimum 10 sayfa falan doludur. İçimi dökmüşüm, bazen kötü hissederken açıp selamlamış ve çıkmışım ama belli aralıklarla o yarayı da yoklamışım. Yaralayan farkında değil, ne açtığı yaranın ne de ona olan bağlılığımın. Sayfalar özlem ve sevgi dolu beni bitirene karşı, öfke değil kırgınlık var sadece. Pek bir şey paylaşmadığımızı düşünüyor ki kısmen haklı ama ben o günlükle paylaşmışım ona demek istediklerimi. Küçük Sude gelecekteki kendisine de notlar bırakmayı unutmamış tabii.