"17 oldum. Ama sensiz oldum. Her doğum günümde fark ettiğim bir gerçek var 3 senedir. Doğum günlerim artık güzel değil çünkü sen yoksun. 3 senedir doğum günlerimi de sevmiyorum, 1 nisanları da, yılbaşını da, 17 aralığı da... Hepsi senden bir iz barındırıyor ruhumda. Doğum günlerim seninle anlamlıydı. Her doğum günümde arardın. Ben yine bekledim aramanı biliyor musun? Hatta ben aradım numaranı hala aynı şekilde kayıtlısın ama sen açmadın... Tüm gün ağlamamak için kendimi zor tuttum hep bir şeylerle oyalandım... Ama şuan düşünceler beynimi istila etti işte... Dün Ulvi dedemlere gittik biz mesela. Melisa beni kıskandı biraz. Anneannem anlatıyor işte: "Zeynep bizim ilk göz ağrımız. Elimizde büyüdü o bizim. Kocaman olmuş Ulvi baksana yolda görsem tanımam ben kızımı..." diyor... Onların gerçekten ilk göz ağrısıyım. Kendi torunları benden 3 yaş küçük öz torunları olmayabilirim ama beni ilk torunları olarak görüyorlar. O an aklıma sen geldin... Ben ilk göz ağrın değildim belki ama hep öyle sevdin sen beni... Ağlayasım geldi, tuttum kendimi. Büyümek güzel bir şey belki ama ben sensiz büyümeyi sevmedim ki... Ama çok büyük şükür sebeplerim var şu 14 yıl için. Daha kısa olsaydı ne yapardım? Bana çoğu şeyi sen öğrettin. Merhameti, doğruları söylemeyi, olduğun gibi görünmeyi, sevmeyi, sevilmeyi... Ben senin bu dünyada bıraktığın en güzel eserinim belki de. Biliyor musun sen yanımızda olmasan bile hala senin sözlerini dinliyoruz. Evinde kimse sigara içmiyor mesela. Gelen misafirler hala dışarıda içiyor. Yeğenlerin senin anlattığın şeyleri uygulamaya devam ediyor. Babam ineklerine sahip çıktı biliyor musun? Şuan bir sürü ineğimiz var. Bugün annemler mezarlığın oraya gittiler tarlaya. Bana gelmek ister misin dediler. Yine gelemedim özür dilerim. Oraya gidersem seni de görecektim. Toprağın altında yatıyor olmanı kabullenemiyorum hala. Gözlerimle görürsem tekrar yıkılırdım. Cesaret edemedim yine özür dilerim. Ama sana hala dua ediyorum sözümü tutuyorum bak. Çok özledim. Köye gelmeyi sevemiyorum çünkü her yer senden bir iz barındırıyor. Seni hatırlamak hoş ama dayanamıyorum yokluğuna. Odamda uyuyamıyorum zor uykuya dalıyorum çünkü bu odayı seninle beraber hazırladık. Birlikte boyadık, birlikte eşyaları yerleştirdik. Bu evde, bu sokaklarda hep bir anımız var. Geçen gün sokakta yürürken Hasan Hüseyin dedeyi gördüm bizim bakkalcıyı... Yanına baktım direkt çünkü yanında her zaman sen yürürdün. Beni tanımadı muhtemelen, büyüdüm. Yüzüne daha fazla bakamadım çünkü çocukluğum geldi gözümün önüne. Birlikte çok kez gidip abur cubur almıştık seninle. Sensiz gidip "Hasan Hüseyin dede, dedemin sırtına yazar mısın param yok benim." dedim çok kez... Yolun ortasına oturup ağlayasım geldi. Öyle işte. Yine bir yaş büyüdüm ve yine yoksun. Çok özledim ben seni. Sana layık bir torun olmak için çabalamaya devam edeceğim. Bana öğrettiklerini öğrencilerime ve kendi çocuklarıma öğreteceğim. Seni çok seviyorum. İyi ki varsın, iyi ki vardın."
·
1 artı 1'leme
·139 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.