Ellerimiz silah tutuyor. Bir yerlerde akan kana sırtımızı dönüyoruz. Haksızlıklara karşı ve çaresizden yana olamıyoruz.
Egolarımızı kendimize elbise olarak dikinmişiz.
Bir yetimin başını okşamayı çoktan unutmuşuz.
Öfkemiz bazen niçin olduğunu bilmeden şaha kalkıyor.
Nitekim ölüyoruz ya da öldürüyoruz ama unuttuğumuz tek bir şey var. Ne peki? Birbirimizi sevmek...
Sevebilmek!
·
343 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.