Kitabı nihayet okuyabildim ancak övüldüğü kadar etkilenmedim; kimsenin bir kabahati değil, büyük ihtimalle ben anlamamışımdır. Kitapla ilgili yorumların neredeyse hepsi komik olduğunu söylüyor ancak bende hep bir hüzün vardı okurken, belki yazarın yaşarken kitabını yayımlatamamasındandı belki de kahramanımız Ignatius’un yaşadığı topluma derdini anlatamamasındandı. Romanı okurken başkahramanımız Ignatius’u Recep İvedik’e benzettim. Recep İvedik’in okuyan, yazan, ideoloji üreten hâli. İstediği gibi yiyen, içen, kim ne der ne düşünür demeden istediği gibi davranan, geğiren, yellenen… Roman yazıldığı dönem 60ların ABD’sini iyi bir şekilde yansıtıyor. Özellikle siyasi olarak. Özellikle ABD’de uzun bir dönem komünist/solcuların fişlendiği cadı avı olan McChathciliğin buram buram kokusu var. Yine, toplumun zencilere ve marjinal diyebileceğim kesimlerine özellikle o zamanlar bugünkü kadar hoşgörüyle karşılanmayan eşcinsellere karşı sergilediği tutumları “gözlemleyebilirsiniz”. Şahsen zenci Jones’un diyaloglar daha doğrusu soktuğu laflar eğlenceli ve mesajlıydı. Jones’un da topluma karşı yaşadığı öğrenilmiş çaresizlik de ayrı bir yazı konusu. Yazar John Kennedy Toole’un kitabını yayınlatamadığı için 32 yaşında intihar ettiğini ve kitabın annesinin yoğun çabaları sonucunda yayınlandığı bilip sayfa 408’deki bu alıntıyı okuyunca yazarın hayatından da izler taşıdığını ve bu eserin vasiyet mahiyetinde olduğunu da düşünmezlik edemeyip acı acı gülümsüyor insan: “Kızı ön kapıdan dışarıya sürüklemeye çalıştı, ama o durup sordu: “Yanına hiçbir şey almayacak mısın?” “Ah, elbette. Az kaldı notlarımı, karalamalarımı unutuyordum. Annemin eline asla geçmemeli. Onlardan bir servet kazanabilir. İşte buna çok gülerim.”

Alıklar BirliğiJohn Kennedy Toole · Kırmızı Kedi Yayınevi · 2014760 okunma

·

39 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.