Tepelerde ağaçlar vardır yalnız. Bir yolculukta fark ederiz onları. Hele kelepçelemişse dallarını kış. Kar hapsine çarpılmışlarsa ebedi. Penceremize düştüğünde suretleri o vakit, kaskatı kesilip donarlar. gölgeler birleşip Büyük Gölge'ye çağırana kadar bizi. Ebeleyip ruhumuzu kaçmak isteseler de yeniden tepelere. O donmuş suret hep penceremizde kalır. Ta ki güneş itildiği bulutların arkasından çıkıp düşürene kadar resmi. Ta ki ağaçlar sırtlarını yaslayana kadar güneşe. Ta ki Ta ki madalya takmak için dostlarımızdan boyunlarını eğmelerini istemediğimizde.
Sayfa 62
·
63 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.