Bu kitapla tanışma hikayem çok güzeldi, o nedenle metin olarak değil ama kitap olarak bu kitabın bende ayrı bir yeri olduğunu söyleyebilirim. Biricik sevgilim 
Emre Erdoğmuş bana almıştı bu kitabı, Eskişehir'e gittiğinde. Orada bir sahaf kitapları paketleyip üzerinde konusuyla alakalı ve kitabın türüyle alakalı bir kısım bilgiler yazıyorlar ve sabit bir ücret karşılığında satıyormuş. "Kitapla Kör Randevu" adı altında bir konsept belirlemişler. Ve biz kitaplarımızı seçip aldık ancak bir türlü buluşamadık falan derken aylar sonra açabildik kitaplarımızı ve ben benimkini yıllar sonra daha yeni okuyabildim. Ama çok mutluyum, sonunda yapabildiğim için. Anısı olan bir kitabı okumak daha değişik bir duygu.
Açıkçası hikaye vermek istediği mesaj açısından çarpıcı bir kitap ancak bunu birkaç sene önce, ortaokulda Wattpad kitapları okuduğum zamanda falan okusaydım daha çok etkilenebilirdim sanırım. Konu güzel aslında, sadece dili çok basit ve yavan. Çoğunlukla diyaloglardan oluşuyor, bir noktada da o yüzden hızlıca bitti. Dil konusunda çok mutlu olduğum bir okuma olmadı açıkçası, çok bölümlü kötü bir
Amerikan dizisi izliyormuş gibiydim.
Onun haricinde kitaptaki ana karakterin yaşından, konuşmasından ve davranışlarından az çok hedef kitleyi anlayabiliyorsunuz zaten. Gerçekten sadece ortaokul-lise grubuna kötü alışkanlıklardan uzak durmasını öğütlemek ve nerelerden nasıl yardım alınabileceğini gösteren bir senaryo yazılmış gibi. Bana hitap etmedi çok fazla, muhtemelen bu evreyi geçtiğimden dolayı.
Verilmeye çalışılan mesajı takdir ediyorum ve bir noktada çocuklarda depresyonun belirtileri çok güzel ortaya koyulmuş, böyle bir durumla karşılaşıldığında ne yapılabileceği güzelce örneklendirilmiş. O yaşta olsaydım gerçekten benim için bilgilendirici bir okuma olabilirmiş belki.
Sadece -evet muhtemelen hedef kitleden dolayı böyle yazılmış ancak fazla optimist bir bakış açışıyla yazıldığını düşünüyorum. spoiler Özendirilmesin diye baş karakterin intihar girişiminde bulunmasına bile izin verilmemiş, çocuk uslu uslu kendi kendine hastaneye gitti. Ya da psikiyatri servisinde herkesin pamuk kalpli olması, ya da ordaki şizofreni adamın asla doğru düzgün belirti vermemesi falan... Bilmiyorum, bence bu kadar Pollyana'cılık da mantıklı değil. Gerçekten kötü durumda olan bir çocuk bu süreçlerden geçmek zorunda kalsa bu kadar kolay olmadığını görmesi onu büyük bir hayal kırıklığına uğratacaktır.
Bir de bu kadar şeyin verilmemeye çalışıldıktan sonra 13-15 yaşındaki çocukların sex yapmalarından bahsetmeleri bana fazlasıyla ters. Pedofili oluyor bence ve her türlü iki tarafın rızasına dayanan cinsel birlikteliğe kimsenin karışamayacağını düşünüyorum ama reşit olmayanlar hariç bence... Amerika'da bu durumun fazlaca yaygın olmasının yine de bu durumu normalleştirmemesi gerektiği kanısındayım.
Ayrıca kitabın kapağına bayıldım. O kadar 'beyin haritaları'ndan bahsedildikten sonra insan merak ediyor ve bence çok tatlı olmuş.
Bu arada 440 sayfanın böyle bir içerik için fazla olduğu görüşündeyim. Çok yüzeysel geçilmiş bazı kısımlar zaten ve ben de hızlıca okumaya çalıştım o kısımları. 200 civarı sayfa da yeterdi bence bu arada...
Genel olarak bu şekilde sanırım bahsedeceğim kısımlar. Tavsiye edeceğimi sanmıyorum. Biraz zaman kaybı bence. Ama olsun, önemi vardı bende kitabın ve okumuş oldum.
Buraya kadar okuduysanız, teşekkür ederim. Herkese iyi okumalar.
·
97 görüntüleme
Biricik sevgilin seni yer...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.