bahar: Tuna bana kızgınken, dünyanın en güvensiz insanı olmanın berbat hissini yaşıyordum. Çölde açmış kırılgan bir çiçek gibi… Gün ışığı solduruyor, gece karanlığı donduruyordu. Araf’ta kalmak bu olmalıydı.

Tuna bana kızgınken, dünyanın en güvensiz insanı olmanın berbat hissini yaşıyordum. Çölde açmış kırılgan bir çiçek gibi… Gün ışığı solduruyor, gece karanlığı donduruyordu. Araf’ta kalmak bu olmalıydı.