Durdu Aybüke. Yine sessizce baktı karşısındaki adama. En son kim onu bu denli düşünmüştü? Zihninde bu soruya beliren hiçbir cevap yoktu. Ne bir anne ne bir baba ne de başka biri. Derin bir kalp kırıklığı ve terk edilip duran bedeninden başka hiçbir şey kalmamıştı ondan geriye. Çok küçükken bir yetimhanenin bahçesindeki ağaçtan düştüğünü hatırlıyordu. Anne kuşun, yavru kuşların nasıl beslendiğini görmek için çıkmıştı. Gözlerini açtığında en yüksekten yere çakılmıştı. Kanlar içindeki bedenini kucağına alıp başında ağlayan tek kişi ise Nurgül Öğretmen olmuştu.
Gördüğü en son sevgi de birinin hayatında arkasında gözyaşı dökecek kadar kıymetli olduğunu hissettiği tek an da buydu. Yıllar öncesinde sevdiğini sandığı adamın yanına, eğitimler yüzünden yara bere içinde giderdi. Ama o hiç bakmazdı yaralarına. Bedenine bakardı sadece. Yaraları görmezden gelirdi. Kendi işini hallederdi. Açtığı yaraları bilmezdi. Ama Süleyman biliyordu. Süleyman sadece Aybüke'ye değil, yaralarına da bakıyordu. Süleyman farklı bakıyordu. Bunu en derininde hissettiği ilk anda buydu.
Sayfa 386Kitabı okudu
·
105 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.