Hayatta bir babanız olduğunu düşünün, varlığını bildiğiniz ama hissetmediğiniz ona dokunmadan büyüdüğünüz, eksikliğini unutmak için içinize döndüğünüz bir çocukluk düşünün…
Var ama yok ifadesini açık açık yaşadığınız,
eksikiliğini hiçbir artının dolduramadığı bir hayat…
Dünyaya bir kere gelip böyle yaşamak kolu olmadan doğan bebek gibidir. O kolu oraya kimse getiremeyecek. Hiçbir güç hiçbir çaba, emek ,para bu eksiği kapatamayacak.
Bir yanın hep eksik, bir yanın da her an eksilebilir korkusu var.
Sevilmek bazen çok uzak…
Hayat yorucu.
İnsanlar sandığımız kadar masum değil.
Baba kelimesinin lügatımda olmaması ne kadar acımasız.
Çocukluğumun eksik yanlarını doldurmanı istiyorum senden
Yapabilir misin ?
Yapmanı istiyorum…
MT.