Yerin altındaydık, semsiyeler sığınağımızdı.
Bilinmezliğe doğru bir gece yürüyüşü yaparken aslında neyin altında olduğumuzun korkusu her yanımı sarmıştı. Bir an önce çözmek istediğim bir bulmacanı ortasında o an kalbime hiç düşmeyen bir his düştü sanki bir yerlerden annemin üzüntüsünü duydum ve hissettim.
Ayağımın kaydığını hissettiğim an elim bilincime sormaksızın Uraz'ın bileğini tuttum. Başını çevirip şemsiyesinin altından bana baktı ve yüzümdeki korkuyu görmüş olacak ki dudaklarını araladı.
"Korkma, dedi, "Halledeceğim."
O an bu cümle sanki doğduğumdan beri her sorunumu Uraz Kayalar çözmüş, beni her zorluktan Uraz kurtarmış, her düştüğümde elimi Uraz tutmuş gibi bir güven hissi doğurdu içimde. Ona güvendim, halledeceğine inandım. Sebebi yoktu. O Uraz'dı. Halledeceğim dediyse hallederdi.
·
21 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.