Sıradaki Ayrılık, Ayrılmayı Beceremeyenlere Gelsin..
Pişmanlık, ne yazık ki insanı öldürebilecek güçtedir. Daha çok acı çekmedim ben hayatta. Zira yaptığım hiç bir şeyden pişmanlık duymadan yaşadım belli bir dönem. Ne zamana kadar ? Sana kadar. Senin geldiğin yerde başladı her şey. O kapıdan ilk girdiğin yerde. Hala hatırlarım o gün ne giydiğini bile. Sonra günlerce bütün sokakları aynı yere çıkan bir şehirde sana rastlamak için nasıl dolaştığımı hatırlarım. Aynı sokaktan kaç kere geçtiğimi.. Aynı kafede kaç kere çay içtiğimi. Nasıl oldu bir aralık kitap kafede denk geldim sana. Ayrı ayrı masalarda kitap okuyorduk hatırlasana.. Sonra her şey Cemal Süreyya'nın şiiri gibi oldu. "İki çay söyledik biri açık" Öyle sevdim ki seni..
Sevgi nerede başlıyorsa işte, pişmanlıkta orada başlıyor. Ve aynı yerde korkusuz oluyorsun. Hayatında belki bir eşine daha rastlayamayacağın bir insanı, onu kaybetmemek için söylediğin yalanlar ve ya sakladığın gerçekler yüzünden elinden kayıp gidişini görüyorsun. Kör olsan koymaz insana.. Sonra toparlayamıyorsun da. Her şey git gide içinden çıkılmaz bir hal alırken. Kendini çıkarıyorsun her şeyden. Kendini çıkarıp karşına alıyorsun. Dara çekiyorsun. Memnun değilsin gördüğünden.. Memnun değilsin gidişattan. Fe eyne tezhebün- de.. Çok geç kalmışsın. Geç kalmak kadar kötüsü yoktur hayatta.
Peki nasıl yaşanır böyle. Yaşanmaz elbette. O yüzden bir sabah uyanıp yüzünü yıkadığında ayna da kendinle barışmaya çalışıyorsun. Mary ve Max diye bir animasyon izlemiştik. Harikaydı. Orda dediği gibi "seni affediyorum. Çünkü mükemmel değilsin." Sende kendine diyorsun ki "seni affediyorum. Yoksa bu şekilde öleceksin." Bilhassa merhamet çok büyük bir erdemdir. Kendini affedemeyen başkasını da affedemez.
Düşer insan düşmez değil. Hele ben, öyle güzel düştüm ki bir kere yıllarca düştüğüm yerde kaldım öylece. Ama kalkmak gerekiyorsa da kendi koluna girip kendini kaldırmalı insan. Kendine doğru bir adım atmalı. Kendini affetmeli. Bir kitap almalı kendine Birhan Keskin'in bir şiir kitabı mesela. "...
Acı mıhlanıp bir kalpte durmasın. Ortada dursun. Olur ya biri eline alır okşar, biri alnından öper. Az unutursun.
...
Buraya, bir inanç bir inat koydum. Tut ki unuttun, tekrar bak, o inat neyse sen osun.
...
Buraya umutlu günler koydum. Şimdilik uzak gibi görünüyor, ama kimbilir, birazdan uzanıp dokunursun.
..." dizelerini yüksek sesle okumalı mesela kendine. Ya da bir film hediye etmeli kendine. Güzel anıları canlandıracak.Leon olabilir. Bence uygundur.
Ama ne yaparsa yapsın. Kendinden vazgeçmemelidir insan. Onu sevecek kimsesi yoksa, uzanıp kendi yanaklarından öpsün. Başını kendi omzuna koysun. Kendi koluna girip kendini yerden kaldırsın. Yerde bırakmasın yeterki. Kendinden vazgeçmesin.. Seneye çıkacak kitapları, filmleri, şarkıları merak edecek kadar umudu olsun yeterki.. Umudu olsun yeterli.
··
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.