"Ama ondaki güzellikten kendime bir sevinç payı çıkaramadım. Oysa beni öylesine öfkelendiren şu pençe olayını sevecenlikle karşılamam gerekirdi."
Sonra şunları ekledi:
"Zaten ben hiçbir şeyin gerçeğine varamadım şimdiye kadar. İşte ne güzel koku ve ışık saçıyordu bana. Onu yüzüstü bırakmam yakışık alır mıydı?"
Devam etti:
"Çiçekler öyle değişkendir ki! Ama ben çiçeğimi gereğince sevmek için çok küçüktüm o sıralar."
Ben bunları okurken kendimi buluyorum bu satırlarda. İnsan üzülüyor.
Daha önce iki sefer Küçük Prens'i okumuştum. Hiç böyle etkilenmemiştim.
Demek ki hakikaten de gerçeğin mayası gözle görülmezmiş. İnsan ancak yüreğiyle baktığı zaman doğruyu görebilirmiş.