MAYIS KIZIN AĞIR DEPRESYONLARI
İnsanları kafaya takmaya gerek yok,
Öyle de böyle de geçiyor zaman.
Bir yanında azizleşmiş vefasızlık,
Bir yanında dünyaya yetinmeye çalışan yalnızlık.
Gecesine ölü cesedini salan,
Gündüze "hadi eyvallah" diyen.
Zehir gibi uykum var ya,
Şehrin kaçıncı trafiğinden geçtiğimden.
Yine ümitsizler ortamında velhasıl,
Yeni kızaran dualarımla yine yeniden.
Hadi yine bomboş yüzler görüp,
Bugünü de bitirdim bir şekil velhasıl kelam.
Yine yorgun yüzler ve bitmeyen uykularım,
Zalim düşen satırlarımı yağmurlara saldım.
Beynim uyuşmaya aşık,
Kalbim baygınlığın koklaştığı.
Bir günahtan sıyrılıp bir günaha eyvallah çekiyorum,
Ve akşama zor sağlam çıkıyorum.
İnsanları kafaya takmaya gerek yok burada,
Çünkü düşündükçe beynim uyuşur sonunda.
Birde bunun sersefil sabahı var ucunda,
Akşam benim ölüm günümdür.
Neresinde beyaz yada ışık aransam,
Benim mahşerimdir karşımda görünen.
Anladım ki şunu hemde her seferinde,
Zamanı çalan insanmış topla tüfekle.
Sözü acıysa alışmış hep,
Sakin sözü dinlemezden gelmiş kendinden.
Susanda da aynı tilkilik,
Konuşanda da üstüne bir şeytanlık.
Saçlarıma dinlerken şol dökülmüş,
Nefesime dem vurulmuş her seferinde.
Yollarım yamulmuş yamuldukça hep,
Umutlarım niye bitmedi onu anlamadım.
Sabahların dönüp dönüp sarması mıdır başa,
Yoksa ben mi alıştım buna?
Beynim rahatlıyor yavaş yavaş satırına,
Fikrim sakinleşiyor tutsaklığına.
Yine her sabah bomboş insanlar görmesine,
Sonra kurtulunca ne âlâ...
Ama umutlarım niyeyse hâlâ var,
Ama insanlara güven olsun benden çalınan cefa...
AYKUT BARIŞ ÇELİK
·
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.