Bugün arkadaşımla ettiğim bir sohbette kendimi koca bir moloz yığının üstündeki patlayan bir kadına benzettiğimi söyledim. Bir moloz yığını var deprem olmuş. Ama nasıl parliyorum. Nasıl iyi görünüyorum nasıl hayata dolu dolu bakıyorum. Lâkin olduğum yer bir facia. Dumanlar var binalar çökmüş.
Yarın iş yerine diye çıkıp - 2 aydır uğramadığım-otogara gideceğim. Ama gitmek için değil dinlenmek için .Sahile gitmek isterdim ama olmuyor. Acaba neden diye soruyorum otogarlar insanı dinledirir mi ?
O son vedayı telafi etmek için mi seviyorum yoksa gidemedigim için mi bu şehirden adım atamadigim için mi ?
Sadece ruh dünyamda kaçak olabiliyorum galiba..
Bir depremin ortasında parlamayı dimdik durmayı yazarlar mı?
Bunun mükâfâtı ne Albayım .
Acı ile sevişmeli miyim
Acı benim sahibim olsun mu ?
·
47 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.