Ölüm nədi bəs? Yaradılanın yaradana qovuşmasıdır... Deməli, ortada üzüləcək bir durumda yoxdur. Nə demişlər parası olan pazardan, imanı olan mezardan korkmazmış! )
Rəsul Rzanın "Çinar ömrü" şeirində də buna bənzər bir fikir var idi. "Çinarın ölüm günü ilk pöhrəsindən, ilk yarpağından başlamışdı". Belə idi, deyəsən. Qaraqanın kitabını oxumamışam, amma düşünürəm ki, iki əsərdə də çatdırılmaq istənilən fikir eynidir. Belə ki, insan doğulduğu gündən etibarən addım-addım ölümə yaxınlaşır, məsələ nə vaxt öləcəyin və ya neçə il yaşadığın deyil, necə yaşadığındır. Önəmli olan şərəfli, vicdanlı, vüqarlı bir ömür yaşamaqdır. Önəmli olan öləndən sonra da öz sözlərimiz, əməllərimiz sayəsində qəlblərdə yaşamağı bacarmaqdır. Füzulinin söz qəzəlində deyildiyi kimi "Ver sözə ehya ki, tutduqca səni xabi-əcəl,
Edə hər saət səni ol uyqudan bidar söz"...