"Sanırım özlüyorum..." dedim umursamaz görünmeye çalşarak,
"Bilmiyorum. Bu garip bir durum. Ne kadar istenmediğimi bilsem de orası benim evimdi, orayı elbette özlüyorum. İçindekileri değil belki ama evimi özlüyorum. Yatağımı, yastığımı, masamı, halımı, perdemi, penceremi... Derdime arkadaş olan eşyalarımı özlüyorum. Gözyaşlarımı içine çekip kurutan yastığımı, dirseğime destek olan masamı, bana dışarıyı gösteren ve beni dışarıdan koruyan penceremi, ayaklarımı üşütmeyen halımı ve gün ışığını içeri en güzel şekilde sızdıran perdemi özlüyorum Başkası için sadece birer eşya olsalar da benim için hepsi çok değerli.'" dedim hüzünle gülümseyerek.
"İlginç bir düşünme biçimin var. Hayran bıraktırıcı derecede ilginç. Pencereme hiç bu gözle bakmamıştım." dedi Uraz gülerek.
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.