Gönderi
Steinbeck ile tanışmamız yeni değil. Uzun zaman oldu hatta Fareler ve İnsanlar, İnci’yi okuyalı. Gazap Üzümleri de merakımda olan kült kitaplardan biriydi.
Yazarın tarzını bilenler hiç yabancılık çekmeyecektir. Amerikalı yazar çok iyi bir gözlemci, insan ve toplum analizinde çok başarılı. Düşündüren, etkileleyen uzun uzun betimlemeleri var ki bu kitapta da Amerika’nın Buhran Dönemi olarak geçen, dünyayı etkileyen o kriz zamanını çok iyi yansıtmış hikayeye.
Yaşanan krizle birçok insan evlerinden, topraklarından, işlerinden olur. Çiftçiler büyük mağduriyet yaşar ve topraklarını, evlerini terk etmek zorunda bırakılırlar.
Joad ailesi de evlerini, işlerini bırakıp yaşama tutunmak için Oklohoma’dan Kaliforniya’ya göç eder. Bu göç, yol ve yaşam mücadelesi hikayesine dönüşür.
Yoksulluk, işçinin emekçinin yaşadığı zorluklar, kötü çalışma koşulları, temel ihtiyaç yoksunlukları, düşük ücretlerle birbirine kırdırılan insanlar, emek sömürüsü, ötekileştirme, kapitalist sistem..
Diğer taraftan insan olmanın özü, aileyi saran o görünmeyen hissedilen bağ, bir olmanın birlikte olmanın içimize serpiştirdiği umut tohumu..
Tüm karakterler farklı yönleriyle ön plana çıksa da benim için yıldız “ana” karakteri oldu. Rahip Cassie için ise akışı durdurmak istediğim doğrudur.
Kitabı okuduğumdan beri aklımda şu cümleler yankılanmakta: “Herkes bu soruyu soruyor. Nereye gidiyoruz? Bana öyle geliyor ki, hiçbir yere gitmiyoruz. Her zaman yoldayız. Her zaman gidiyoruz ve gidiyoruz..”
Joad ailesi bir yerde hayatına devam ediyor hala..
·
49 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.