Gecenin karanlığı, biz insanlar gibi derin bir uykuya dalmıyordu. Kötü insanlara, aydınlığın öte tarafında olanlara ev sahipliği yapıyordu. Gece, saatlere bölünmüş anlardan oluşuyordu. İnsan bunun gibi anlarda tuhaf şeyler hatırlıyordu. Gözümün önünde şimşek gibi çakan anıların hepsi çocukluğuma aitti fakat aralarında farklı bir anı vardı. O da yukarıda uyurken benim ne yaşadığımdan habersiz olan adama aitti. Uyku, ölümün arkadaşı olduğu için mi sessiz çığlıklarım kimsesizdi?
Sayfa 307 - Artemis Milenyum YayınlarıKitabı okudu
·
38 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.