Yazar Camilo Jose Cela bu kitapta yer alan mektuplar ona ulaşmadan kısa bir süre önce, bir yolculuk esnasında tanışıyor, kitaba adını veren Bayan Caldwell ile. Bayan Caldwell, Ege Denizi’ndeki bir fırtınada kaybettiği genç yaştaki oğlu Elia Arrow Coldwell için not şeklinde minik mektuplar yazıyor. “Sevgili Oğlum Elia’yla Konuşuyorum” başlığı altında kaleme aldığı bu mektuplar dizisinden bir kaç tanesini o akşam yazara okuyor. Bayan Caldwell Londra’da Kraliyet Akıl Hastanesi’nde vefat etmeden bir süre önce, sahibine hiç ulaşamayacağını bildiği halde yazdığı bu mektupları yazar Camilo Jose Cela’ye ulaştırması için bir dostuna veriyor. Böyle kitaplaşıyor bu mektuplar. Kitabın konusunu öncesinde bildiğim için, kitabı deniz kenarında oturarak okumaya başladım. Okudukça hayal ettim, hayal ettikçe ürktüm ve kitabı elimden bıraktım. Kitap kapağına bakınca, tasarımındaki ürkütücü detayı fark ettim. O noktadan sonra kitap bendeki anlamını buldu… “Gitgide azalıyorum, oğlum.” Bu mektuplarda en çok hissettiğim duygu umutsuzluk oldu. Acı elbette vardı ama oğlumun geleceğimde olmaması, onun hayatının son bulması, bana verilen bu kadar güzel bir varlığın böylesi trajik bir şekilde elimden alınması, benim de geleceğe dair bütün umutlarımı söndürürdü. Haliyle etkilendiğim, içselleştirdiğim, gözlerimin dolduğu bölümler oldu. Bayan Caldwell, yaşamın yüzlerce farklı penceresinden oğluna bakarak seslendiği bu mektuplarla, oğlunun geride bıraktığı o derin boşluğu tanımlamaya çalışırken, yalın gerçekçilikle kaleme almış mektuplarını. Eksik bırakılan annelik duygusunun düşürdüğü bunalım var, kafa karışıklığı var kitaptaki mektuplarda. Bir annenin oğlunun yokluğu karşısındaki çaresizliği, umutsuzluğu var bu mektuplarda. Ama öyle ajitasyon şeklinde kaleme alınmamış. Bayan Caldwell yarım bırakılan gelecek umudundan bazen öfkeleniyor, bazen eksiliyor. Bazen aşkla, tutkuyla bahsediyor ‘kişniş yaprağı gibi narin’ oğlundan. Yazar Camilo Jose Cela, 1989’da “zengin ve yoğun nesri”nden dolayı Nobel Edebiyat Ödülü’ne layık görülmüş.