Yedi kez ruhumu kınadım:
İlki– Yükseklere ulaşmada zayıflık gösterdiğini gördüğüm zaman.
İkincisi– Dosdoğru gidenlerin önünde sekmeye başladığını gördüğümde.
Üçüncüsü– Kolayla zor arasında seçenek sunulup da kolayı yeğlediğinde.
Dördüncüsü– Bir suç işlediği, sonra da başkalarının buna benzer suçları onu teselli ettiğinde.
Beşincisi– Kendi zayıflığına tahammül ettiği, üstelik bu tahammülü güçlü oluşuna bağladığında.
Altıncısı– Bir yüzün çirkinliğini hor görüp, aslında onun kendi maskelerinden biri olduğunu fark edemediğinde.
Ve yedincisi– Bir övgü şarkısı söyleyip de bunu bir erdem sandığında.