Ölümü ben en çok, o akşam vakitleri televizyonun karşısında otururken-tam kolumla göğsümün birleştiği yerde- bir çocuk başının eksikliğini hissettiğimde, anladım. Sanırım ölüm, boşluğun cisimleşip ağırlaşabildiği tek yerdi. Eziyordu insanı, değiştiriyordu. Unutturuyordu.
Sayfa 370Kitabı okudu
·
25 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.