Kadın doğum polikliniğinde rotasyonum, 55- 60 yaşlarında iki amca sıra beklerken sohbet ediyorlar. Bir tanesinin yanında eşi var.
Eşi yanında olmayan amca "kadınlar kendine bile bakamadığından bağ yok bahçe yok bakanda yok bir de hasta oluyorlar" diye kendince sohbet (!) ediyordu.
Elbette bir hanımın vazifesi evine,eşine çocuğuna bakmaktır ama o da insandır, candır.
Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem kervan esnasında sahabeye 'Aman devenin üzerindeki kristaller incinmesin' diye seslenip devenin üzerindeki hanımlara kıymet verirken bizim bu muhabbetten ve anlayıştan yoksun oluşumuz canımı yakıyor. O teyzenin gülerek yalnızca hak veriyor gibi oluşuna canım yanıyor. Yaş ilerledikten sonra basit (!) bir cümle bile hanımların o kadar ağrına gidiyor ki tebessümün içine sığdırılan mahcubiyeti de kırgınlığı da gözlerinde çok net gördüm.
··
2 artı 1'leme
·1.110 görüntüleme
Erkeklerde yılların getirdiği alışkanlık gereği dillerindeki kabalığı farkedemeyişi ve "n'olacak bi şey mi dedik" diyerek mevzunun üzerinde bir kez bile düşünülmeyişin izlerini görüyoruz. Bir insanın kırılmasının hiç önemi yokmuşcasına bir tavırla ömür tüketmek bu anların ahirette sorulmayacağı anlamına gelmiyor..
Unutmayalım beraber yaşadığımız insanlar "kibarlığı" en fazla hakeden insanlardır. Dışarıdakilere olabildiğince nazik, ev halkına karşı kaba olan insanlarda hayır yoktur.
Bu durumu romantize etmek yahutta feminizm -hiç sevmem- uğruna dile getirmedim.
57 yaşında annemin günaydın güzellik dediğimde gülen gözlerinde, kırk yılın başı istediği bir şeyi reddettiğimde ki hüznünü gördüğüm için dile getirdim. Fark etmeden dahi kırdığım ne çok an oldu da ben yeni yeni dikkat ediyorum
Öyle haklı bir ileti ki.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.