Demekki insan, bu dünyaya yalniz güzel yaşamak için ve rahatla ve safa ile ömür geçirmek için gelmemiştir; belki azim sermaye eline bulunan insan, burada ticaret ile ebedi daimi bir hayatın saadetine çalışmak için gelmiştir. Onun eline verilen sermaye de ömürdür.
Eğer hastalık olmazsa sıhhat ve afiyet gaflet verir, dünyayı hoş gösterir, ahireti unutturur. Kabri ve ölümü hatırına getirmek istemiyor. Sermaye-i ömrünü bad-ı heva boş yere sarfettiriyor.
