Bir kadının her şeyin yanlış olduğunu göre göre birinden gidememesi aşka beslediği umut muydu, yoksa karşısındakini düzeltmeye olan inancı mı? Zamanında verilmiş bir veda kararının ardından çekilecek olan acı, ağır hasar aldıktan sonra çekilecek acıdan daha büyük değildi. Görmüyorduk, göremiyorduk. İçinde canlı yetiştiren, büyüten kadınların erkekleri tamir etme çabası dinmiyordu. Eksik sevgileri yanlış mekan ve zamanlarda tamamlama hissi bitmiyordu. "Emek verdim gidemem, nasıl olsa düzelir, bir gün beni anlar, toparlarız, aslında iyi biri ama..." İşte bizleri ilişkilere hapseden bu cümleler gün geliyor ayağımıza pranga, boynumuza halat ve ayağımızın altından itilen sandalye oluyordu.
Sayfa 173 - Doğan KitapKitabı okudu
··
92 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.